Θεσσαλονίκη 19.5.2013

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ,  ΣΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

Πέραν του γεγονότος ότι η κ. Ρεπούση εν μέσω της βάρβαρης και αντιδημοκρατικής επίταξης των εκπαιδευτικών επέλεξε στοχευμένα να μιλήσει για το ωράριο των εκπαιδευτικών και όχι βέβαια για το αν  η μνημονιακή κυβέρνηση θα σταματήσει να αποδυναμώνει αντί να ενισχύει το  Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο, η εν λόγω βουλευτής, υπεύθυνη φευ του Τομέα Παιδείας της ΔΗΜΑΡ,  εξαπολύει μία  απίστευτα ανεύθυνη και  κακόπιστη επίθεση και  στους εκπαιδευτικούς που αποτελούν τη μόνη σοβαρή υποδομή εκπαίδευσης που έχει να επιδείξει το ελληνικό κράτος σήμερα.

Χωρίς να κάνει συγκεκριμένη υπεύθυνη αναφορά στα πλαίσια καθηκόντων των εκπαιδευτικών και στο νομοθετικό πλαίσιο που τα διέπει, χωρίς να κάνει αναφορά στην καθημερινή προσφορά εντός και εκτός τειχών του σχολείου χιλιάδων κακοπληρωμένων εκπαιδευτικών, χωρίς καμία αναφορά στις υποτυπώδεις υποδομές της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αφού έβαλε τα δικά της μέτρα και σταθμά, όσο μπορεί ή  ίδια να τα σταθμίσει,   έρχεται με απίστευτη αμετροέπεια  και ένα απύθμενο λαϊκισμό  να καταλήξει ότι  είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους, με έμμεσο  δε υποκριτικό τρόπο, (δεν είδα, δεν ξέρω τη ρίζα του κακού,(εγώ μια απλή  υπεύθυνη του τομέα παιδείας συνκυβερνώντος κόμματος είμαι!) θέτει  και θέμα ποιότητας της διδασκαλίας.

Οι αναφορές της στα στοιχεία επιλεκτικά ημιτελείς. Ας μας εξηγήσει η κ. υπεύθυνη του τομέα παιδείας, ποιός ευθύνεται για τις υπεραριθμίες συγκεκριμένων κλάδων εκπαιδευτικών σε όλη την επικράτεια,  αλλά και σε συγκεκριμένες διευθύνσεις. Ποιος διόρισε αυτούς τους ανθρώπους και  με ποιά  ορθολογική κατανομή τοποθετήθηκαν ή μετατέθηκαν, μήπως μόνοι τους και αυτοβούλως? Ας μας εξηγήσει η κ. υπεύθυνη του τομέα παιδείας, πώς προέκυψαν υπεραριθμίες σε συγκεκριμένες ειδικότητες ανθρωπιστικών σπουδών, από εκεί που  υπήρχαν ελλείψεις, π.χ.νομικοί και κοινωνιολόγοι, μήπως επειδή τα μαθήματά τους καταργήθηκαν με υπουργική απόφαση προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων  επειδή απλά θέλουμε πολίτες με δεξιότητες και όχι ενεργούς πολίτες, κατ΄ εφαρμογή των επιταγών  του ΟΟΣΑ;

Ας μας πει η κ. υπεύθυνη του τομέα παιδείας, που «αγωνιά» για την ποιότητα διδασκαλίας, πόσα χρήματα δόθηκαν για τη δημόσια εκπαίδευση που σπούδασε τη γενιά μας και που υπηρετεί η ίδια,  πόσες επιμορφώσεις  εκπαιδευτικών προσφέρθηκαν τα τελευταία χρόνια, πόσες εκπαιδευτικές άδειας δόθηκαν, πόσα καινούρια συγγράμματα, πόσες βιβλιοθήκες έκλεισαν και πόσες στήθηκαν, πόσα κονδύλια για τη νέα τεχνολογία στα σχολεία; (δεν λογαριάζουμε τους διαδραστικούς πίνακες σε αίθουσες, που κάνεις μάθημα αλλά επειδή οι τοίχοι είναι από γυψοσανίδα ακούς και τους διπλανούς). Ας μας πει  η κ. υπεύθυνη του τομέα παιδείας, πόσες συγχωνεύσεις σχολείων γενικής και τεχνικής εκπαίδευσης έγιναν και πόσες στην πραγματικότητα μελετά το υπουργείο να κάνει, στο όνομα του μνημονίου; Ας μας πει κάποιος υπεύθυνος τέλος πάντων  πώς θα διδαχθούν τα λίγα παιδιά, όσα απέμειναν, σε απομακρυσμένες ορεινές και νησιωτικές περιοχές, ή δεν χρειάζεται να μείνουν εκεί , ας ερημώσουν αυτές οι περιοχές, κάποιος επιχειρηματίας θα βρεθεί να τις εκμεταλλευθεί , ξένος όχι δικό μας. Ας μας πούν, από πότε έχει να διορισθεί διοικητικό προσωπικό στις υπηρεσίες του Υπουργείου παιδείας και ποιός έθρεψε και θρέφει τις   πελατειακές  σχέσεις, που αναμφισβήτητα ακόμη υπάρχουν  και  επικαλείται η κ. Ρεπούση  και  καταλογίζει επίσης  στους εκπαιδευτικούς. Και γιατί θα  έπρεπε το συνδικάτο να μην απαιτεί διορισμό αναπληρωτών στα σχολεία; Ποιος έλαβε υπόψη το χρόνιο αίτημα του συνδικάτου κι αν θέλετε και συγκεκριμένων φωνών από αυτούς για την ορθολογική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού στην εκπαίδευσης; Μήπως  το συνδικάτο έδωσε τη χώρα στο μνημόνιο ή ο λαός που υποφέρει, ρωτήθηκε. Ποια είναι η πραγματικότητα: 32.000 ώρες αδίδακτες στη φετινή χρονιά, προγράμματα σπουδών που κατασπαράχθηκαν για να μπορέσουν να διδαχθούν τα παιδιά τη διδακτέα και εξεταστέα ύλη, εκπαιδευτικοί που έκαναν χιλιόμετρα και άλλαζαν πέντε σχολεία την εβδομάδα σε απομακρυσμένες περιοχές, για να καλύψουν  διδακτικές ανάγκες.  Και για την κ. Ρεπούση,  οι συνδικαλιστές ήταν αυτοί που «Αντί να δούν το πρόβλημα και να προσπαθήσουν να το λύσουν προς όφελος των σχολείων αλλά και των εκπαιδευτικών, αρνούνταν, έκλειναν τα μάτια τους». Οχι κ. υπεύθυνη του τομέα Παιδείας, δεν θα ζητήσουμε το έλεός σας . Σιγά μην λυπηθούμε και τους εκπαιδευτικούς, συμπλέοντας με τη ρήση σας.  Η ελληνική κοινωνία όσο και αν το επιδιώκετε, κ. βουλευτή, δεν υποφέρει  από έλλειψη κρίσης, ούτε αποτελείται από χρυσόψαρα.  Μην αγωνιάτε για την άρση της επιστράτευσής μας. Οι δρόμοι για τους αγώνες μας μέσα και έξω από την τάξη μας, την οποία εσείς προφανώς δεν γνωρίζετε, είναι  ανοικτοί. ΑΚΟΜΑ!

Βούλα Φιριπή,

Εκπαιδευτικός Νομικός ΠΕ 13

Αιρετός ΑΠΥΣΔΕ Κεντρικής Μακεδονίας , με τις ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ