ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Full width home advertisement

Post Page Advertisement [Top]


ΑΠΕΡΓΕΙΣ;  ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ!!!
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 15/11/2012

Τον απέλυσαν επειδή απήργησε!

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
Θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, ακόμα κι εσύ ο ίδιος. Γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας, με καλές σπουδές στο εξωτερικό…μια μακροχρόνια σχέση, μια μέχρι πρότινος καλή δουλειά, ένα μέχρι πρότινος «λαμπρό μέλλον». Μέχρι που και η «δική του» εταιρεία άρχισε τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία.
 
Ο Στρατής Γιαννουλάκης μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη ήταν ένας «κανονικός» νεοέλληνας: ένας νεόπτωχος εργαζόμενος, ένας άντρας λίγο πριν από τα 40 που ήθελε να δημιουργήσει και δεν μπορούσε, ένας άνθρωπος χωρίς μέλλον. Ενας από εμάς, ακόμα κι εσύ ο ίδιος.
 
Υπάρχουν μέρες που τέμνουν οριστικά τη ζωή μας. Για τον Στρατή η μέρα αυτή ήταν η γενική απεργία της προηγούμενης Τετάρτης. Πήγε, όπως πάντα, στην Olympic Handling. Εκανε, όπως πάντα, όσα υπαγόρευε η καθημερινή ρουτίνα του. Τσέκαρε πως η βάρδιά του μπορεί να συνεχιστεί κανονικά και χωρίς τον ίδιο. Και μετά, ανακοίνωσε στον προϊστάμενό του πως απεργεί και πως θα κατέβει στο Σύνταγμα.
 
«Σε παρακαλώ αγόρι μου, μην το κάνεις. Κι αφού το κάνεις, δήλωσε τουλάχιστον ασθενής», τον παρακάλεσε ο προϊστάμενος. «Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση», ανταπάντησε ο Στρατής, ετών 37. Και κατέβηκε στο συλλαλητήριο.
 
Η απόλυσή του, που ακολούθησε την επόμενη μέρα –στο πλαίσιο… περικοπών που αποφάσισε η εταιρεία που του είχε δώσει πρόγραμμα βαρδιών για έναν ολόκληρο μήνα- μοιάζει σχεδόν αναμενόμενη στην Ελλάδα του Μνημονίου. Για τον Στρατή, ευτυχώς, ούτε αναμενόμενη ούτε φυσική ήταν.
 
Ετσι, στρώθηκε στον υπολογιστή του και πόσταρε στο facebook ένα κείμενο που μέσα σε ελάχιστη ώρα έκανε τον γύρο του Διαδικτύου. Οχι γιατί είναι καλογραμμένο, ούτε γιατί έχει αξιώσεις πολιτικής ανάλυσης.
 
Οι λέξεις του Στρατή βρήκαν τόσο μεγάλη απήχηση γιατί είναι αρθρωμένη η κραυγή της γενιάς μας: «Δεν ζητάω τίποτα άλλο, από το δικαίωμα της ατομικής μου ζωής. Αλλά ΕΣΕΙΣ τα θέλετε ΟΛΑ. Εχετε γίνει πλέον αχόρταγα κτήνη. Με τρομοκρατείτε πλέον καθημερινά, με βιάζετε ψυχολογικά, μου γκρεμίζετε τα όνειρα… Ασφυκτιώ… Δεν μου αφήσατε κανένα περιθώριο να ανασάνω (…) ΟΧΙ ρε κουφάλες ΔΕΝ θα σωπάσω… Με όση δύναμη μου αφήσατε… Με όσο φόβο με έχετε ποτίσει… Εγώ θα μιλάω… Θα φωνάζω… ΟΧΙ δεν θα με λυγίσεις!» (sic)
 
«Η απόλυσή μου είναι εκδικητική και βαθύτατα πολιτική – όσο πολιτική ήταν και η απόφασή μου να κατέβω στην απεργία», λέει όταν συναντιόμαστε στα γραφεία της εφημερίδας. «Γεια σου, μεγάλε», τον χαιρετούν οι συνάδελφοί μου.
 
«Δεν είμαι και θεός, ρε παιδιά. Εκανα αυτό που μέσα τους θέλουν να κάνουν όλοι, αλλά φοβούνται. Ε, έρχεται μια στιγμή που όλος αυτός ο συσσωρευμένος τρόμος κι ο θυμός γίνονται οργή. Εγώ ήμουν πάντα ένα καλό παιδί, ένας ήσυχος, ένας καλός εργαζόμενος. Τώρα μου λένε πως δεν έχω μέλλον. Αν όμως η δική μου ιστορία επηρεάσει εσένα, τον διπλανό μου, άλλους 50 ή 100, όλα μπορεί να αλλάξουν. Ο μόνος τρόπος είναι όλα εμείς τα καλά παιδιά να πάρουμε ανάποδες και να βγούμε στο δρόμο μέχρι την πλήρη ανατροπή».
 
Τι διαφορετικό έχει ο Στρατής από τις στρατιές των ανέργων που δημιουργεί το Μνημόνιο καθημερινά; Η διαφορά του είναι πως δεν κρύφτηκε πίσω από καμία «αρρώστια» και καμία «δικαιολογημένη απουσία». Εφυγε από τη δουλειά του σαν απεργός και σαν τέτοιος απολύθηκε την αμέσως επόμενη μέρα, διεκδικώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά του στην απεργία.
 
Ο Στρατής έκανε αυτό που όφειλε ως εργαζόμενος. Τώρα είναι η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους τα σωματεία, τα συνδικάτα, τα κόμματα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Bottom Ad [Post Page]