Οι Πάγκαλοι και τα γιαούρτια    

 Καρτερός Θανάσης Αυγή 20/3/2011

Ότι ο Πάγκαλος διατελεί εν αγρία συγχύσει δεν αμφιβάλλει κανείς. Ο άνθρωπος προφανώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του, πώς μιλούν οι οπαδοί του κόμματός του γι’ αυτόν, πώς τον στολίζουν οι κυβερνητικοί συνάδελφοί του σε off the record συζητήσεις. Ούτε βέβαια πόση κοινωνική οργή παράγει η πολιτική της κυβέρνησής του και τι κοινωνικές εκρήξεις ετοιμάζει. Εξ ου και οι καθόλα ανόητες, εμπαθείς και στα όρια της προβοκάτσιας επιθέσεις του στον ΣΥΡΙΖΑ. Στον οποίο όχι μόνο προσάπτει ότι κάνει πρόβες αντάρτικου κατά του κράτους (!), αλλά και ότι διαθέτει μηχανισμούς που δημιουργούν συστηματικά εμφύλιο κλίμα. Καταγγελία που οριστικά τον αναδεικνύει πρωταθλητή στον διαγωνισμό για το θείο μας τον πρώτο ψεύτη, ως τον πολιτικό που ανακάλυψε μηχανισμούς, οι οποίοι μάλιστα δρουν συστηματικά, στο σκορποχώρι του ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΥΤΟΣ όμως είναι ο σοβαρός, έμπιστος και αποτελεσματικός αντιπρόεδρος του Παπανδρέου. Κάποτε, επί υπουργίας Γιώργου, έλεγε ότι στο υπουργείο Εξωτερικών δεν μιλούσαν ελληνικά - μόνο αμερικάνικα. Κάποτε επίσης κατέταξε στη χλωρίδα συνάδελφό του υπουργό, τον οποίο χαρακτήρισε συκιά. Κάποτε επίσης θυμήθηκε, μετά από τριάντα χρόνια στην εξουσία, ότι στο Δημόσιο δουλεύουν οι κοπρίτες κι ότι “μαζί τα φάγαμε”. Ων ουκ έστι αριθμός τέτοια από τον Πάγκαλο. Ε, τώρα στόχος του δεν είναι ο Λαλιώτης ούτε ο Παπανδρέου -αλίμονο!- ούτε ο γερμανικός γίγαντας με μυαλό νάνου. Τώρα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και θα πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε μ’ αυτό.

Στην προσπάθειά του να στηρίξει με νύχια και με λόγια την πολιτική του Μνημονίου μας ξαναπάει στην εποχή που ήταν μακριές οι φούστες. Βάζει τη συνωμοσία στη θέση της πολιτικής. Τον αριστερό δάκτυλο στη θέση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Τον άγνωστο αριστερό στη θέση του θυμωμένου πολίτη. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά… Δεν υπάρχει κοινωνική διαμαρτυρία, υπάρχει αριστερό σχέδιο.

ΚΙ ΕΤΣΙ φτάσαμε στο γιουχάισμα των Παρισίων και στο γιαούρτι των Καλυβίων. Αν κάθε στέλεχος της κυβέρνησης -και της Ν.Δ. φυσικά- που εμφανίζεται δημόσια κινδυνεύει να γιουχαϊστεί, ο Πάγκαλος με τη συμπεριφορά του δεν κινδυνεύει απλώς -το έχει σίγουρο. Έχει θίξει, προσβάλει, εξυβρίσει τόσο κόσμο, ώστε, αν γινόταν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα για ποιον πολιτικό θα ξοδεύατε ευχαρίστως ένα γιαούρτι, θα τους έσκιζε όλους.

Έχει στηρίξει την πολιτική του Μνημονίου με τόση εμπάθεια εναντίον εργαζομένων, συνδικάτων, συνδικαλιστών, πολιτικών, κομμάτων και απλών πολιτών, ώστε οι ενδιαφερόμενοι για να τον αποδοκιμάσουν σε δεδομένη ευκαιρία κάνουν ουρές.

ΩΣΤΟΣΟ και παρ’ όλα αυτά: Να κατανοεί κανείς γιατί τόσος κόσμος τα έχει με τον Πάγκαλο ή με άλλα στελέχη των κομμάτων εξουσίας είναι ένα ζήτημα. Ακόμα και να επιχαίρει ένας τρελαμένος από τα αδιέξοδα πολίτης με τον προπηλακισμό των επωνύμων, που δίνει διέξοδο στην οργή όχι μόνο των δραστών, αλλά και των τηλεθεατών, δεν είναι αφύσικο εδώ που μας έφτασαν οι φωστήρες της τρόικας και του Παπανδρέου.

Όταν όμως μιλάμε όχι για οργισμένους πολίτες, αλλά για αριστερούς σχηματισμούς, όσο ριζοσπαστικούς και αντισυστημικούς κι αν τους θέλει ο καθένας, είναι άλλο ζήτημα. Ούτε η βρισιά, ούτε το γιαούρτι, ούτε βέβαια η σφαλιάρα πιστοποιούν κίνημα και παράγουν αποτελέσματα κινήματος. Η άσκηση ατομικής βίας, ακόμα και εναντίον αποδεδειγμένα προκλητικών ή ξεφωνημένων πολιτικών, παραμένει μια ενέργεια αμφιλεγόμενη και πάντως ξένη στην αριστερά. Με την οποία μπορεί κάποιοι να ξεσπούν, κάποιοι να χαίρονται, κάποιοι να εκτονώνονται, αλλά η οποία σίγουρα κάποια στιγμή δεν βγαίνει σε καλό για όσους κατανοούν την πολιτική δράση με όρους συσπείρωσης, μαζικότητας και αποφασιστικότητας.

Να πετάξεις ένας γιαούρτι δεν είναι και τόσο δύσκολο -ακόμα και το τελευταίο φασιστόμουτρο της Χρυσής Αυγής το καταφέρνει. Να πετάξουν όμως δέκα χιλιάδες άνθρωποι δέκα χιλιάδες γιαούρτια -αν επιμένουμε στα προϊόντα γάλακτος- στο Μαξίμου, αυτό μάλιστα.

ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, και παρά το γεγονός ότι ο Πάγκαλος παραμένει προκλητικός και αδιόρθωτος, η πολιτική του Παπανδρέου παραμένει απάνθρωπη και αδιόρθωτη και το πολιτικό σύστημα παραμένει φθαρμένο και αδιόρθωτο, ούτε ο προπηλακισμός ούτε το γιαούρτι λύνουν το ζήτημα. Και τυχόν ήξεις - αφήξεις επ’ αυτού, υπό την πίεση της οργής και των Παγκάλων, είναι πολιτικό γιαούρτι, σε μια στιγμή που σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις…